Wzrastająca liczba użytkowników sieci przy względnie stałej pojemności powoduje utrudnienia w dostępie do zasobów sieci publicznych lub wręcz go uniemożliwia. Z tego względu, w miejscach szczególnie wrażliwych na zaburzenia w funkcjonowaniu sieci np. przeciążenia, zaleca się wdrażanie prywatnych sieci dostępowych, na przykład poprzez instalację mikrostacji bazowych na odpowiednie pasmo pracy. Rozwiązanie to może zapewniać jednoczesną transmisję danych wyłącznie dla autoryzowanych użytkowników, jak również umożliwiać im szerokopasmową transmisję danych i połączenie z urządzeniami poza zasięgiem sieci prywatnej (tj. w Internecie).  

Prywatna sieć dostępowa posiada własny rdzeń (Core) sieci, dzięki czemu, nawet w przypadku utraty połączenia backhaul, umożliwia łączność między autoryzowanymi użytkownikami. Prywatne sieci dostępowe charakteryzują się także szybszą transmisji, zapewniają priorytetyzację wybranych sygnałów oraz bezpieczeństwo przesyłu, kluczowe dla użytkowników końcowych lub aplikacji użytkowych.  

Najczęściej prywatne sieci dostępowe LTE znajdują zastosowanie w zakładanych przemysłowych, służbach zarządzania kryzysowego oraz w miejscach wzmożonego ruchu telekomunikacyjnego takich jak np. lotniska czy centra handlowe.  

Prywatne sieci dostępowe stanowią alternatywę lub uzupełnienie dla Wi-Fi. Przewagą prywatnej sieci LTE może być mniejsza podatność na zakłócenia widmowe, w tym te spowodowane inną infrastrukturą techniczną, co przekłada się bezpośrednio na większy zasięg i mniejszą liczbę niezbędnych punktów dostępowych, a więc redukcję kosztów całkowitych inwestycji. Dodatkową zaletą sieci prywatnych jest brak konieczności instalacji światłowodowej sieci dosyłowej.